Duurzaam oogsten van Peyotes

Auteur: Elena Ervaringsdeskundige (psychedelica, psychoactieve & medicinale planten), blogger, passie voor gezonde voeding

Wanneer een organisme - hoe klein ook - weg valt, kan dit een enorme impact hebben op een heel ecosysteem. In deze tijd wordt het meer dan eens duidelijk hoe delicaat en ingenieus de natuur in elkaar zit en hoe alles met elkaar verweven is. Om het behoud van soorten te garanderen is het erg belangrijk om respectvol met de componenten van een ecosysteem om te gaan.

Door rekening te houden met de natuurlijke habitat van soorten wordt duidelijk dat de natuur zo veel mogelijk met rust gelaten moet worden, aangezien ze heel goed voor zichzelf kan zorgen en het evenwicht bewaard. Een voorbeeld: de bloemen van Banisteriopsis caapi produceren een olie die verzameld wordt door een specifiek soort mieren, die tevens hun bestuivers zijn. Verder beschermen deze mieren ook de larven van een bepaalde vlindersoort (lycaenide).

Mescaline

De Peyote cactus (Lophophora williamsii) is een kleine, psychoactieve cactus die in het wild voorkomt in Texas, VS en Mexico. Ze bezit geen stekels en haar oppervlak wordt gedeeld door 5 tot 13 (heel zelden 14) ribben. Ze bevat de stof mescaline, een hallucinogeen middel dat waarschijnlijk al duizenden jaren gebruikt wordt door de mens. Het oudste bewijs dat hiervoor gevonden werd zijn beeldjes, gemaakt van gedroogde Peyote cactussen. Deze vondst lag bewaard in de Shumla-grotten in Texas. In Peru is tevens een tempel ontdekt waar een beeld is gevonden van 1000 jaar voor Christus dat een sjamaan voorstelt die een San Pedro -cactus in zijn handen heeft. San Pedro bevat eveneens mescaline, en groeit sneller dan Peyote, al bevat hij wel wat minder actieve stof.

De hoefsporen van het kleine hert

Om de Peyote cactus te verkrijgen, ging de Indiaan op bedevaartstocht. Zo moesten de Huichol Indianen zo’n 500 km afleggen, naar de woestijn in San Luís Potosí. Deze werd oorspronkelijk te voet afgelegd in 40 dagen. Tegenwoordig gebeurd dit met de bus.
Deze staat in Mexico is de natuurlijke habitat van de Peyote cactus. Het zoeken naar deze heilige cactus werd beschouwd als een jacht. De sjamaan ging op zoek naar ‘de hoefsporen van het kleine hert’.  De eerst gevonden cactus werd dan ook beschoten met pijl en boog. Hierna volgden gebeden en werden de Peyotes geoogst voor de rest van het jaar.

Uitroeien van een cultuur

De eerste Europeaan die schreef over het gebruik van Peyote was 16^de eeuwse Fray Bernardo de Sahagün. Hij was botanicus en ontdekte dat de inheemse bevolking door het consumeren van deze vreemde cactus ofwel schitterende, ofwel verschrikkelijke visioenen te zien kreeg.

Toen de Spanjaarden in Mexico hun intrede deden, waren ze hard voor de Peyote-cultuur. Ze vonden het heidens en begrepen niet dat deze cactus als heilig sacrament en als geneeskrachtig middel werd beschouwd. In de Spaanse geschriften is te lezen hoe de inheemse bevolking de cactus gebruikte en hierdoor in een vreemde toestand van extase kwam. Ze gingen ‘naar het huis van de zon’, waar schoonheid en licht te vinden was. Zo werd de Peyote cactus tijdens ceremonies gebruikt, waarbij de curandero (medicijnman) bijvoorbeeld een ziek opperhoofd bijstond. Ook werden er ceremonies gehouden waarbij het gehele dorp rond het vuur danste en zong, onder invloed van Peyote.

Verschillende stammen, waaronder de Apache en Huichol zetten het ontwikkelen van deze ceremonies door, ook toen ze vast zaten in reservaten. In deze reservaten waren de leefomstandigheden van slechte kwaliteit. De Indianen waren verjaagd van hun oorspronkelijk woongebied en kregen enkel een klein stukje land, dat voor de blanken economisch gezien niet interessant was. Alcohol sloop in het bestaan van de inheemse bewoners, en hiermee kwam geweld, verdriet en wanhoop. Rond 1880 ontstond de Ghost Dance, een ritueel dat kwam van een spiritueel en religieus leider, genaamd Wovoka. Hij had in een visioen gezien dat een nieuwe tijd zou aanbreken en door het ritueel van Ghost Dance uit te voeren, zou deze wereld sneller ontstaan. Het dansen in groep gingen dagenlang door, tot de dansers flauw vielen van uitputting. In deze donkere tijden waarin deze volken zich bevonden, was dit een sprankje hoop, het gevoel terug wat controle te hebben over hun toekomst.

In 1890 waren de blanke autoriteiten zo bang geworden van het succes van deze rituelen, dat dit compleet verboden werd. Het eindigde in een bloedbad, waarbij verschillende mannen, vrouwen, kinderen en de leider Sitting Bull en zijn zoon, om het leven kwamen.

Hierna gingen de ceremoniën enkel door binnen, in tipi’s. Degenen die deze bijeenkomsten bijwoonden, aten gedroogde Peyote, zongen, gebruikten heilige tabak en wierook. Door gebruik te maken van trommels en rammelaars creëerden ze nieuwe liederen, gewoonten en rituelen.

Het gebruik van Peyote hielp de gemeenschap zich te onthouden van alcohol en hun waardigheid te behouden.

Het gebruik van Peyote

De alkaloïden die gevonden worden in de Peyote cactus creëren het bijzondere effect, dat wel 12 uur kan aanhouden. Een pas gedroogde Peyote bevat ongeveer 2.4% mescaline van de 8% aan alkaloïden. Effecten worden beschreven als extra gevoeligheid voor aanraking, emotionele staat van (dikwijls) euforie, het ervaren van levendige kleuren. Het is veelvoorkomend dat er in de eerste uren misselijkheid op treedt. Dit verdwijnt is meestal gevolgd door een extatische, bedachtzame of meditatieve staat.

Schrijver en onderzoeker Havelock Ellis, beschreef als volgt zijn ervaring met Peyote: “In het begin speelden licht en schaduw een vaag spel dat beelden suggereerde, maar nooit volledig creëerde. Vervolgens werden de beelden duidelijker en verscheen elk mogelijke kleur op een of ander moment. De beelden waren vol kleur en te verwarrend om beschreven te kunnen worden. Ze konden vergeleken worden met een caleidoscoop: symmetrische groeperingen van prachtige vormen. Naarmate de avond vorderde werden ze steeds duidelijker, maar nog steeds onbeschrijfelijk. Het leek wel een uitgestrekt veld van gouden juwelen, bezaaid met schitterende rode en groene stenen die constant veranderden. De lucht leek gevuld met een vaag parfum dat zich mengde met de prachtige visioenen waardoor alle ongemakken verdwenen. Mijn handen beefden en het kostte grote moeite om mijn bevindingen te noteren.”

Er zijn vele medicinale krachten toegewezen aan de Peyote cactus. In kleine doseringen onderdrukt ze het hongergevoel en werkt mild stimulerend. Verder bevat Peyote antibacteriële en desinfecterende eigenschappen. De Tarahumara Indianen brachten Peyote in de vorm van zalf aan op wonden, beten en pijnlijke spieren. Ook kauwden boodschappers, die vaak lange afstanden moesten afleggen, op stukjes Peyote. Hierdoor kregen ze energie, en konden ze het kwade op afstand houden. De Kiowa gebruikten Peyote voor de behandeling van de griep, tuberculose, roodvonk en geslachtsziekten.

Duurzaam oogsten in het wild werd tot voor kort gedefinieerd als: zolang de soort genoeg tijd krijgt om volgende generaties te produceren die oud genoeg kunnen worden als de genen die werden geoogst, blijft het evenwicht behouden. De Peyote cactus is een bedreigde soort. Ze groeit dan ook ontzettend traag. De Westerse interesse in Peyote en meer nog in de stof mescaline zorgt mede voor het verminderen van het aantal Peyotes die nog in het wild worden terug gevonden. Verder spelen ook andere factoren een rol, waaronder het veranderen van landschap door de mens en niet-voorziene veranderingen die te maken hebben met klimaatverandering.

Wanneer je wilt genieten van de bijzondere plant die de Peyote is, kun je haar zelf kweken vanuit zaad, wanneer je veel geduld hebt. In de Mescaline Cactussen Shop van Sirius vind je ook gecultiveerde Peyotes, in verschillende formaten.

Hoe dan ook is het ten zeerste aan te raden geduld te hebben en een Peyote cactus goed te verzorgen, zodat ze rijper en ouder wordt om uiteindelijk gebruikt te kunnen worden. Als je tot die tijd tenminste niet zo’n band met hem hebt opgebouwd, dat je hem liever houdt en vertroeteld! 

Elena Ervaringsdeskundige (psychedelica, psychoactieve & medicinale planten), blogger, passie voor gezonde voeding

Elena studeert Biologische en Biodynamische landbouw omdat ze, naast psychedelica en psychoactieve & medicinale planten, ook een passie heeft voor gezonde voeding. Leren over het endocannabinoïde systeem en verschillende cannabinoïden en terpenen vindt ze super interessant.

Meer over Elena